راجر واترز که در سال 1982 با همکاری آلن پارکر فیلم دیوار را در کارنامه ی خود ثبت کرده بود،بعد از 30 سال و پس از موفقیت سری کنسرت «دیداری با دیوار» (۲۰۱۳-۲۰۱۰)، نسخۀ سینمایی آن را به طور هم‌زمان در نقاط مختلف جهان، در سینماهای مختلف و فقط برای یک نمایش به روی پرده فرستاد. این نمایش ویژه چیزی کم از تجربه ی کنسرت زنده واترز نداشت. اساس فیلم مجموعه‌ای از آهنگ‌های آلبوم دیوار است که با دیدار واترز از خانه، محل دفن پدر و پدربزرگش، که هر دو در اثر جنگ جان خود را از دست دادند، تدوین موازی شده است. واترز نشان می‌دهد که چطور جنگ خانواده‌اش را متلاشی کرد. فیلم در نهایت اثری ضد جنگ است که با ظرافت، نطق به‌یادماندنی آیزنهاور را در مجالی برای صلح به خاطرمان می‌آورد: «هر سلاحى که شلیک کند، هر کشتى جنگى که به آب برود، هر موشکى که شلیک شود، ضربه‌اى است به گرسنگانى که غذایى براى خوردن و سرمازدگانى که لباسى براى پوشیدن ندارند.»