«ستاره‌ای متولد می‌شود» اولین فیلم بردلی کوپر در مقام کارگردان است. ملودرام خوش ساختی که تا یک «اثر کامل و فوق‌العاده» فاصله‌ای جدی دارد، اما فیلمی است که خوب می‌فروشد، توسط منتقدان تحسین می‌شود، نمره‌ی 88 را از Metascore به دست می‌آورد و در فهرست فیلم‌های برتر گلدن‌گلوب و اسکار هم قرار می‌گیرد.
داستان فیلم علاوه بر اینکه کلیشه‌ای است و الگوریتم موفق هالیوودی‌اش را بارها و بارها دیده‌ایم، بازسازی اثری به همین نام در سال 1937 با بازی جنت گینور و فردریک مارچ است. بعد از آن هم نسخه‌ی موزیکالی از این فیلم در سال 1954 با بازی جودی گارلند و جیمز میسن به کارگردانی جرج کیوکر ساخته شد که حالا یکی از مهمترین و بهترین فیلم‌های ژانر محسوب می‌شود. بیست و دو سال بعد در سال 1976 فرانک پیرسن نسخه‌ی دیگری را با بازی باربرا استرایسند و کریس کریستوفرسن ساخت تا اینکه رسید به سال 2011 که قرار بود یک نسخه قرن بیست و یکمی هم با کارگردانی کلینت ایستوود و بازی بیانسه و بردلی کوپر از همین داستان ساخته شود اما این اتفاق هرگز نیفتاد و درنهایت بردلی کوپر و لیدی گاگا جای ایستوود و بیانسه را گرفتند و نتیجه‌اش شد آخرین «ستاره‌ای که متولد می‌شود». نتیجه‌ای که با توجه به فصل جوایز و میزان اقبال تماشاگران نشان می‌دهد تجربه‌ی اول کوپر و گاگا، بسیار موفقیت‌آمیز از کار درآمده و هم‌راستا با عنوان اثر، آنها ستاره‌هایی هستند که دوباره متولد شده‌اند. بردلی کوپر با این فیلم توانایی قابل قبول خود را در کارگردانی نشان داد و لیدی گاگا هم در بازیگری به این مهم رسید. هرچند که به نظر هیچ‌کدام تابوشکن و غیرقابل‌پیش‌بینی نبوده‌اند. البته اکثر منتقدان معتقدند که گاگا همچنان توانایی خوانندگی بیشتری تا بازیگری دارد و حتی بعضی او را بازیگری ضعیف می‌دانند؛ چنانچه دیوید رونی در هالیوود ریپورتر به سکانس آخر فیلم اشاره می‌کند که بازی نه‌چندان خوب گاگا را به وضوح نشان می‌دهد.
هرچند که دیگر سطحی از خوش‌ساخت بودنِ فیلم‌های هالیوودی امتیازی به شمار نمی‌آید و بسیاری از آثار از این حسن برخوردارند، اما «ستاره‌ای متولد می‌شود» به خاطر برخی از سکانس‌هایش، تدوین و فیلمبردای درخشانش و البته موسیقی خوب فیلم یک پله از دیگر رقبای خوش‌ساختش بالاتر ایستاده است. بردلی کوپر در اولین تجربه‌ی کارگردانی‌اش کمترین خطا را دارد و با هدایت درست لیدی گاگا و سایر عواملش در دکوپاژ و میزانسن های درست، توانسته اثرش را سرپا نگه دارد تا جایی که دنی ویلنوو کارگردانِ بلید رانر: 2049 در نوشته‌ای برای این فیلم می‌نویسد که عمیقاً عاشق «ستاره‌ای متولد می‌شود»، شده است و شک ندارد که این فیلم تولد کارگردان بزرگی را نوید می‌دهد؛ ” پس از تماشای فیلم، احساسم این بود که اثر سینمایی نابی را تماشا کرده‌ام که موضوع محوری فیلم و خودِ زندگی در آن به‌واسطه‌ی داستان عاشقانه‌ی درجه یکی همدیگر را بازتاب می‌دادند.”
فیلم با خط روایی خطی‌اش، داستان ستاره‌ای در حال افول را تعریف می‌کند که به‌عنوان میراث هنری‌اش ستاره‌ای دیگر را به دنیا معرفی می‌کند. جکسون یک خواننده‌ی کانتری- راک است که محبوبیت زیادی برای خودش به هم زده، درحالی‌که به شدت به الکل و دیگر مواد اعتیاد دارد و همین او را به یک کافه- بارِ شبانه می‌کشاند. جکسون اجرای آلی (لیدی گاگا) را برای اولین بار آنجا می‌بیند و دل‌بسته‌اش می‌شود. او از آلی می‌خواهد که همراهش روی صحنه اجرا کند؛ و این اجراهای دو نفره آغازی پرشور برای آلی و پایانی برای جکسون است. اجراهای دو نفره این زوج برای جکسون حکم لحظه‌ی آخر عمر یک ستاره در کهکشان را دارد. وقتی عمر یک ستاره تمام می‌شود، منفجر می‌شود و این لحظه پرنورترین لحظه‌ی عمر ستاره است. درست مثل لامپی که یک ثانیه قبل از سوختن نور زیادی از خود ساطع می‌کند. حالا جای جکسون و آلی عوض می‌شود. جکسون اعتماد به نفس و شور و شوق اش برای موسیقی را به آلی می‌دهد و دستپاچگی‌ها و سردرگمی‌هایش را از آن خود می‌کند و همه اینها را با خودش می‌برد و گویی مسئولیت اش را تمام و کمال به پایان می‌رساند.
هرچند که فضای گرم و دل‌نشین فیلم درکنار ملودرام عاشقانه آن به درستی شکل‌گرفته که نشان از کارگردانی درست کوپر دارد، و اگرچه چرخش ملودرام از روی شخصیت جکسون بر روی آلی و برعکس، به درستی و با ظرافت انجام گرفته که خبر از فیلمنامهی حساب‌شده کوپر و راث می‌دهد، اما فیلم در یک‌سوم پایانی گویی دست‌وپایش را گم می‌کند، ضرب‌آهنگش را از دست می‌دهد و یک پایان‌بندی دم دستی دارد؛ انگار که نمی‌داند حالا با این ستاره‌ی متولد شده چه کند. شاید ضعف فیلم در نپرداختن به شخصیت‌های دیگر فیلم است که نه شخصیت دارند و نه تأثیرگذارند و سرگردان در فیلم فقط حضور دارند.
برای تماشاگرانی که نسخه‌های قبلی فیلم را ندیده‌اند این داستان می‌تواند یک بار برای همیشه آنها را پای فیلم بنشاند. فیلمی که شاید دیگر پس از این برای دیدنش اشتیاقی نباشد ولی یک بار دیدنش را نباید از دست داد که نسخه‌ی امروزی، هم تماشاگران شیفته‌ی لیدی گاگا را راضی می‌کند، هم تماشاگران علاقه‌مند به تماشا کردن عاشقانه‌های کلاسیک را.
ستاره‌ای متولد می‌شود
A Star Is Born
کارگردان: بردلی کوپر
نویسنده: اریک راث، بردلی کوپر
بازیگران: بردلی کوپر، لیدی گاگا، سم الیوت
ژانر: درام، عاشقانه
مدت زمان فیلم: 136 دقیقه
کشور: آمریکا
زبان فیلم: انگلیسی
این فیلم در هفت رشته از جمله بهترین فیلم، بهترین بازیگر نقش اول مرد و زن، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد، بهترین فیلمنامهی اقتباسی و بهترین فیلمبرداری و بهترین میکس صدا نامزد کسب جایزه اسکار شده است.
هم‌زمان با اکران فیلم در آمریکا، آلبوم موسیقی این فیلم هم منتشر شد. آلبومی که در صدر جدول پرفروش‌های آمریکا قرار گرفت و توانست یکی از موفق‌ترین آلبوم‌های چندسال اخیر باشد. طبق شنیده‌ها بردلی کوپر و گاگا قرار است ترانه‌ی اصلی فیلم، Shallow را در مراسم اسکار امسال اجرا کنند.
