پاورقی در اصل به گونه‌ای از ضمایم مطبوعاتی گفته می‌شد که به بخشِ سیاسیِ روزنامه‌های فرانسوی پیوست می‌شده و بیشتر شاملِ اخبار غیرسیاسی، شایعات، ادبیات، نقدِ هنری، مطالبی از آخرین مُد روز و نیز مطالبِ جزئیِ ادبی بوده‌اند. اما اصطلاح «پاورقی» در روزنامه‌های انگلیسی‌زبان بیشتر در مورد داستان‌های دنباله‌داری به کار می‌رود که در قسمتی ثابت از روزنامه منتشر می‌شود. در ایران پاورقی از سال ۱۳۳۰ رونق گرفت. در شرایطی که بعد از کودتای ۲۸ مرداد نشریات از پرداختن به مسائل سیاسی امتناع می‌کردند و حوادث نیز به شکل امروزی به تصویر کشیده نمی‌شد، قصه‌گویی تنها راه پر کردن خلأ موجود و حفظ و جذب خوانندگان به نشریات بود. ایرج مستعان، صدرالدین الهی و ناصر خدایار ازجمله کسانی بودند که با نوشتن پاورقی‌های جذاب، دوباره خوانندگان را به سمت مجلات و روزنامه‌ها کشاندند. گاهی پاورقی‌ها چنان جذاب بودند که مجلاتی مانند «تهران مصور» حتی در روزهای جمعه نیز اقدام به چاپ مجله می‌کردند.
