فانتزی عاشقانه‌ی گی یرمو دل‌تورو امسال برای اولین بار در جشنواره‌ی ونیز به نمایش در آمد و علاوه بر کسب شیر طلایی ونیز، نظر مثبت منتقدان هم به خود جلب کرد و تا به امروز حضور پر قدرتی در فصل جوایز داشته است. «شکل آب» موفق‌ترین فیلم دل تورو بعد از «هزارتوی پَن» است و جهانِ خاص و خیال‌انگیزش در این فیلم هم با همان عناصر آشنای همیشگی ادامه یافته است. ساختار و ایده‌ی روایی فیلم تا حد زیادی یادآور فیلم کوتاه «فضای بین ما» و رمان مشترک دل تورو با دانیل کراوس به نام شکارچیان غول بیابانی/ Trollhunters است. داستان فیلم در دهه ۱۹۶۰ در دوران جنگ سرد می‌گذرد. الایسا یتیمی لال است که به عنوان نظافتچی در یک آزمایشگاه دولتیِ محرمانه کار می‌کند و به یک موجود عجیب در آن آزمایشگاه دل می‌بازد. گی یرمو دل تورو خود می‌گوید که این فیلم را بیشتر از همه فیلم‌هایش دوست دارد: «هیچ فیلمی از «شکل آب» برای من شخصی‌تر نخواهد شد. در نُه فیلمی که قبل از این ساخته‌ام، ترس‌ها و رؤیاهای کودکی‌ام را بیان کردم و این اولین باری است که به عنوان انسانی بزرگسال حرف می‌زنم. از چیزهایی که دغدغه‌ام بوده و هست. واقعاً به آن افتخار می‌کنم. این محبوب‌ترین فیلمی است که تا به امروز ساخته‌ام. این فیلم قلب بزرگی دارد. من بارها و بارها بعد از ساخت فیلم آن را دیده‌ام؛ اما هنوز در سه یا چهار جای فیلم به گریه می‌افتم. من عاشق این فیلم هستم و آن را قصه‌ی پریانِ دوره‌های سخت خوانده‌ام. این فیلم مانند مرهمی عمل می‌کند در برابر اتفاق‌های این دنیا؛ جایی که هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شویم خبرهای بدتری به گوشمان می‌رسد».
4- شکل آب
The Shape Of Water
کارگردان: گی یرمو دل‌تورو
بازیگران: سالی هاوکینز، داگ جونز، مایکل شنون، ریچارد جنکینز و…
ژانر: فانتزی، رومنس
مدت زمان فیلم: 123 دقیقه
کشور: آمریکا/ کانادا
تاریخ اکران: دسامبر ۲۰۱۷
واکنش منتقدان:
نیکلاس باربر/ بی‌بی‌سی کالچر
اگر می‌خواهید بدانید چه انتظاری باید از فیلم «شکل آب» داشته باشید، کافی است به تلفیقی از «امیلی» (2001) و «هیولای ماقبل تاریخ» (1954) فکر کنید که با کمی «پری دریایی کوچک»، کمی هم «چهره‌های پنهان» و حتی «لالالند» سرو می‌شود. بهتر است که به همه‌ی اینها هیجان جیمز باند و شخصیت‌های متفاوتی از دنیای برادران کوئن را هم اضافه کنید. «شکل آب» بی‌نقص‌ترین فیلم گی یرمو دل تورو است. فانتزی شاهکاری که تکامل‌یافته‌ی قصه پریانی چون دیو و دلبر است.
آلخاندرو گونزالس ایناریتو (21 گرم، بابل، مرد پرنده و از گور بازگشته)/ یادداشتی برای ایندی وایر
سال‌ها پیش گی یرمو با همان چشم‌های بزرگ و درخشانش درباره‌ی ایده‌ای به من گفت که در ذهنش بود: «داستانی عاشقانه بین یک زن لال و یک مرد آبزی». گی یرمو تنها کسی است که می‌تواند چنین ایده‌ای را بپروراند. در کنار این که از این ایده بسیار هیجان‌زده شده بودم، می‌دانستم که اگر این فیلم را بسازد، بهترین فیلمش خواهد شد. فیلم‌هایی وجود دارند که کم‌وبیش هر کارگردانی می‌تواند آن‌ها را بسازد، اما چنین ایده‌هایی را فقط یک کارگردان است که در تمام دنیا می‌تواند تصویر کند. این شخصی‌ترین اثر گی یرمو دل توروست. نامه‌ی عاشقانه‌ای است خطاب به عشق و ابراز عشقی است به ذات سینما.
دیوید رونی/ هالیوود ریپورتر
دل تورو با فاصله گرفتن از کارهای استودیویی فیلمی را عرضه کرده که افسون ناب است. قصه‌ی پریانی با رگه‌های تیره و تار که سرشار از جادوی سینماست. این فیلم هیولایی مجذوب کننده، تصویری از آمریکای گرفتار تباهی اخلاقی اوایل دهه 60 را با قصه‌ای غریب در باب عشق استادانه درهم‌آمیخته است.
بن کرال/ ایندی وایر
دل تورودر سکانسی دلنشین از فیلم جدید و هنرمندانه‌ی گی یرمو دل تورو، به ناگاه شخصیت‌ها شروع به آواز خواندن می‌کنند. فضا تاریک می‌شود، رنگ‌ها به سمت سیاه و سفید شدن می‌روند و الایسای لال دست هیولا را می‌گیرد و هر دو همچون فیلم‌های قدیمی هالیوودی، همراه با آهنگ قدیمی «تو هیچ وقت نخواهی فهمید چقدر عاشقت هستم» شروع به رقص پا می‌کنند. این تنها یکی از بی‌شمار لحظه‌های جادویی فیلم است.
استفانی زاخارک/ تایم
«گی یرمو دل‌تورو» بهتر از هر فیلمساز زنده‌ی دیگر، عشق هیولایی را درک می‌کند و فیلم جدیدش، شکل آب درباره‌ی زیباترین نامه‌ی عاشقانه‌ای است که هر هیولای سینمایی‌ای آرزویش را دارد. شکل آب ما را به عمق یک رؤیا هدایت می‌کند. بیداری و ورود مجدد به دنیای روزمره آن چیزی است که باید خود را برای آن آماده کنید.
