«دایان» اولین فیلم داستانی کنت جونز، منتقد برجستهی فیلم، مدیر فستیوال فیلم نیویورک و مستندسازی است که مستند هیچکاک/تروفو را کارگردانی کرده و سابقه همکاری با اسکورسیزی را در ساخت مستندهایی دربارهی مجسمه آزادی، وال لیوتون و الیا کازان داشته است. دایان، درامی است با تمرکز بر زندگی زنان میانسال؛ فیلمی براساس خاطرات جونز از دوران کودکیاش در ماساچوست، از مادر و عمهها و دیگر بستگان و دوستان و از فیلمها و برنامههای تلویزیونی مختلف آن دوران. متن زیر یادداشت کوتاهی است که کنت جونز برای معرفی فیلمش در فیلم کامنت نوشته است:
فهم و سنجش میزانِ تاثیر هنری و منابع الهام یک هنرمند آنقدر دشوار است که حتی نمیتوان آنها را به عنوان یک تجلی یا پدیده توصیف کرد. چراکه آنها از خلالِ رویدادهای مختلف در گذر زمان و مواجهه با تغییرات مداوم، به زندگی ما پیوند خوردهاند. اینها موضوع یک تحقیق آکادمیک نیستند. بلکه به دیدهها، شنیدهها، احساسات و توصیفاتِ مداوم ما بستگی دارند. برای من قطعاً یک عمر فیلم بینی، فرصتهای زیادی برای انتخابهای زیباییشناسانه روی کاغذ و در مرحله پیش تولید «دایان» فراهم آورد. مثلا در انتخاب نوع تصاویر فیلم، من از فیلمبردارم- وایت گارفیلد- خواستم که همان کاری را کند که جیم جارموش و فِرد المز در ساخت و نورپردازی «پترسون» انجام دادند، که به معنی استفاده از لنزهای پرایم کوک قدیمی و تکههای جوراب قدیمی در قسمت پشت لنز بود.
در کل از آنجایی که من فیلمهای آمریکایی دهههای ۳۰ تا ۵۰ را خیلی خوب میشناسم، با کار کردن در سطحی که دیگر در سینما رایج نیست، احساس راحتی میکنم. به نظر من فورد و هاکس و وایلر همانقدر پیچیده و کاوشگرند که هلمن و اسکورسیزی و برادران کوئن اینگونهاند. اما آن کارگردانان قدیمی فیلمهایی میساختند که تجسم و بازتاب شیوهای از زندگی بود که حالا از بین رفته است، شیوهای که من به طور مستقیم در کودکی با زندگی با عمههای بزرگم که بسیاری از شخصیتهای من بر اساس آنها شکل گرفته تجربه کردهام. کارگردانانی با شخصیتهای بزرگ که هر وقت اراده میکردند فضای زیادی در اختیار داشتند، داستانگویان خوبی بودند و از زندگی خود و سختیها و تراژدیهایی که دیده بودند با شوخطبعی و اغلب در قالب نوعی ملودرام پرزرق و برق سخن میگفتند. در «دایان» میخواستم چیزی بسازم که منعکسکننده احساسات و شیوهی زندگی آنها باشد. خوشبختانه برای من محدودیتی در انتخاب بازیگران زنِ شصت سال به بالا وجود نداشت و توانستم با جویس وان پاتن، فیلیس سامرویل، گلنیس اوکانر، آندرهآ مارتین، استل پارسونز، دیردره اوکانل و ماری کی پلیِس کار کنم. من دایان را فقط و فقط برای «ماری کی» نوشتم.
در این فیلم در عین حال که میخواستم روح افرادی که میشناختم و دوستشان داشتم را تجسم کنم، همچنین میخواستم از زاویه دیدی که زندگی و درک من از آن را بازتاب میدهد. به بینندهام نزدیک شوم. در این زمینه، فکر میکنم که یکی از اصلیترین منابع «الهامات هنری»ام، چند آلبوم آخر باب دیلن بوده است و به طور خاص ترانههای « Floater» و « Sugar Baby» از آلبوم «عشق و سرقت». این آهنگها بسیار نزدیک به سطح زمیناند و شبیه زندگی حرکت میکنند، فکر میکنند و نفس میکشند. همانقدر معمولی و اسرارآمیز با ریتم پیوسته. اگر بخواهم از آثار دیگران مثال بزنم و در آرزوی رسیدن به آن سطح باشم، حتماً این ساختههای باب دیلن در انتخابهایم قرار دارد.
دایان (Diane)
کارگردان: کنت جونز
فیلمنامه: کنت جونز
بازیگران: ماری کی پلیِس، جویس وان پاتن، فیلیس سامرویل، گلنیس اوکانر، آندرهآ مارتین، استل پارسونز، دیردره اوکانل
مدت زمان فیلم: 95 دقیقه
سال اکران: 2019
لینک دانلود این فیلم به همراه مستند هیچکاک/تروفو، دیگر اثر کنت جونز در کانال آرشیو پتریکور قرار گرفته است.
