6- اتوبوسی به نام هوس (1951)
کارگردان: الیا کازان
برنده‌ی آن سال: یک آمریکایی در پاریس (وینسنت مینه لی)
اقتباسی فوق‌العاده از نمایشنامه‌ی مشهور تنسی ویلیامز که اتفاقاً خودش هم فیلم‌نامه‌ی آن را نوشته بود. شاهکاری برجسته و جسورانه از الیا کازان. هنگامی که فیلم برای نخستین بار منتشر شد، طوفانی از انتقاد به فیلم وارد شد و اثری غیراخلاقی ، فاسد و گناه‌آلود لقب گرفت. در نهایت مقداری از فیلم توسط استودیوی برادران وارنر برای پخش سانسور شد و الیا کازان کارگردان فیلم مجادله‌ی زیادی بر سر این سانسورها با سران شرکت وارنر کرد. برای سالها تصور می‌شد که قسمت‌های سانسور شده‌ی فیلم گم‌شده ولی پس از انتشار نسخه‌ی کامل فیلم در سال ۱۹۹۳ بود که متوجه شدیم فیلم چقدر در آن سالها جسورانه ساخته شده بود. فیلم در دوازده رشته نامزد اسکار شد اما فقط چهار جایزه را به دست آورد. مارلون براندو اسکار بهترین بازیگری را نگرفت و این جایزه به همفری بوگارت برای بازی در ملکه‌ی آفریقایی رسید. اما می‌توان گفت تاکنون هیچ ایفای نقشی به‌اندازه‌ی ایفای نقش براندو در نقش استنلی کووالسکی- قهرمان خشن و متعفن تنسی ویلیامز- بر روی شیوه‌ی بازیگری مدرن سینما تأثیر نگذاشته است.
7- نیمروز( 1952)
کارگردان : فرد زینه مان
برنده‌ی آن سال: بزرگترین نمایش روی زمین (سیسیل بی. دومیل)
در کنار موسیقی جاز و ادبیات قرن بیستم، وسترن اصیل‌ترین فرم هنری زاده شده در آمریکاست و بدون تردید «نیمروز» یکی از بهترین وسترن‌های تاریخ سینما و یکی از شاهکارهای فرد زینه مان است که البته کاملاً به قواعد وسترن کلاسیک پایبند نمی‌ماند و به قول مخالفانش یک وسترن برای کسانی است که علاقه‌ای به وسترن ندارند و شاید همین امر باعث شد تا اعضای آکادمی هم که معمولاً در برابر تغییرات، دیر واکنش مثبت نشان می‌دهند جایزه بهترین فیلم را به درام خنثی دومیل بدهند.
8- شب شکارچی (1955)
کارگردان: چارلز لاتن
برنده‌ی آن سال: مارتی (دلبرت مان)
بازیگر شاخص سینما، چارلز لاتن در تنها اثری که کارگردانی کرد دست به کار شگفت‌انگیزی زد.شب شکارچی هنوز که هنوز است اثری چند بعدی، گیج کننده و سؤال‌برانگیز به نظر می‌رسد. ظرافت به کار رفته در پردازش داستان به قدری زیاد و پرمعنی است که تنها با دیدن این اثر و لذت بردن از آنهاست که به‌درستی مفهوم آن دریافت می‌شود. موسیقی‌های محلی با مضامین مذهبی، تدوین غیرمتعارف ولی جذاب در نقاط حساس داستان، استفاده‌ی هنرمندانه از نور و سایه در این فیلم چنان در کنار دیگر عوامل درست به کار گرفته‌شده بودند که تأثیر مضامین بر ذهن مخاطب را، چه در زمینه‌ی انتقال مفهوم تک‌تک نماها، و چه به‌عنوان آیتمی معنی‌دار در خط سیر کلی داستان، به حد کم‌نظیری می‌رساندند. این فیلم در اسکار اصلاً نامزد دریافت جایزه نشد. البته تماشاگران هم با بی‌میلی با فیلم برخورد کردند و باعث شدند چارلز لاتن بعد از اکران فیلم و سرخوردگی‌اش ، سوگند یاد کند که دیگر فیلمی نمی‌سازد. حیف…
9- جویندگان (1956)
کارگردان: جان فورد
برنده‌ی آن سال: دور دنیا در هشتاد روز (مایکل اندرسن)
جان فورد تا آن سال برنده اسکارهای متعددی شده بود، اما این فیلم که در نظر گروه کثیری از منتقدان بهترین وسترن تاریخ سینماست، حتی در یک رشته هم نامزد دریافت جایزه اسکار نشد. فورد در جویندگان از محدوده‌های مرسوم خویش فراتر می‌رود و عمیق‌ترین اعتقادات درونی جاری در فیلم‌های گذشته‌اش را در بوته‌ی آزمون قرار می دهد. قهرمان فورد در جویندگان، جان وین، آمیزه‌ی بی‌ثباتی است از تمامی پارادوکس‌هایی که فورد از دلیجان به بعد در قهرمان‌های وسترن خویش ترسیم کرده بود. در یک جمله می‌توان گفت جویندگان نمونه‌ی اعلای وسترن و همچنین یکی از واضح‌ترین نمونه‌های بی‌سلیقگی آزاردهنده‌ی اسکار است.
10- سرگیجه (1958)
کارگردان: آلفرد هیچکاک
برنده‌ی آن سال: ژی ژی (وینسنت مینه لی)
ربکا تنها فیلم هیچکاک است که برنده‌ی اسکار بهترین فیلم شد و خود او هیچ‌وقت جایزه بهترین کارگردانی را نگرفت. همین موضوع به قدر کافی ارزش اسکار را تنزل می‌دهد و وقتی پای سرگیجه در میان باشد بیش‌ازپیش داستان اسکار غم‌انگیز می‌شود. سرگیجه پیچیده‌ترین و ماهرانه‌ترین اثر هیچکاک است که با هر بار دیدنش بیشتر موردتمجید قرار می‌گیرد. بسیاری سرگیجه را شاهکار اصلی و دست نیافتنی‌ترین اثر هیچکاک می‌خوانند که حتی گذشت نیم‌قرن از ساخت آن توانسته آن را – همچون مادلین (کیم نواک) را در چشم اسکاتی – هوش رباتر از قبل کند. همچنین این فیلم بهترین بازی جیمز استوارت را دارد و همان‌طور که قابل حدس است اسم او حتی در میان نامزدها هم نیست. غم‌انگیزتر آنکه در آن سال فیلم بسیار معمولی ژی ژی برنده‌ی ۹ جایزه اسکار شد که تا آن زمان هیچ فیلمی به این رکورد دست نیافته بود.
ادامه دارد…
بی رحمی تحمل ناپذیر اسکار(قسمت دوم)
بی رحمی تحمل ناپذیر اسکار(قسمت سوم)
بی رحمی تحمل ناپذیر اسکار(قسمت چهارم)
منبع: «مووی میکر»، مقاله‌ی دانلد ملانسن- با ترجمه‌ی حامد صرافی‌زاده منتشر شده در روزنامه شرق سال 1384
