Get Out یا «برو بیرون» اولین فیلم کارگردان سیاهپوست آمریکایی جوردن پیل، تاکنون توانسته سالی رویایی را پشت سر بگذارد. این فیلم مستقل که تنها چهار روز بعد از روی کار آمدن ترامپ در فستیوال ساندنس برای اولین بار اکران داشت، با استقبال شدید منتقدین و مخاطبان مواجه شد. استقبالی که علاوه بر خلاقانه بودن فیلم، دلایل فرامتنی هم در آن تاثیرگذار بود و قسمتی از این اقبال عمومی بیش از اندازه را می توان به پای هراس گسترده‌ای گذاشت که بخش عمده‌ای از جامعه آمریکا در آن روزها حس می کردند…هراس از بازگشت نژادپرستی!
این فیلم طبق پیش‌بینی‌ها در فصل جوایز هم بسیار قدرتمند ظاهر شد و علاوه بر نامزد شدن در 4 رشته اسکار، در اغلب جشنواره‌ها موردتوجه قرار گرفت و تا جایی توانست موفق باشد که از سوی مجله معتبر سایت اند ساند توانست عنوان بهترین فیلم سال 2017 را از آن خود کند. جوردن پیل که شاید خوابش را هم نمی‌دید که اولین فیلمش اینچنین با استقبال روبرو شود، جایزه انجمن کارگردانان آمریکا را برای فیلم اول و بهترین فیلمنامه اورجینال را از انجمن منتقدین دریافت کرد. فیلمنامه‌ای که با یک پلات آشنا آغاز می‌شود و در آن کریس پسری سیاه‌پوست است که همراه نامزدش رُز قرار است آخر هفته به دیدن پدر و مادر رُز بروند تا آنها برای اولین‌بار نامزد دخترشان را ببینند. این موقعیت آشنا که آن را در فیلم‌های دیگر – و اغلب کمدی – هم دیده‌ایم، در این فیلم مقدمه‌ی دنیای ترسناکی می‌شود که در خانه‌ی والدین رُز قرار است ببینیم. دنیای ترسناکی که برخلاف دیگر فیلم‌های ژانر وحشت، کاراکترهای دقیق و پرداخت شده‌ای دارد و باز برخلاف فیلم‌هایی که در این سال‌ها بر ضدنژادپرستی ساخته شده‌اند، هیچ نشانی از شعارهای معمول و دلسوزی‌های رایج برای سیاه‌پوستان را ندارد. این فیلم به لایه‌های پنهان آدم‌ها می‌پردازد. دوگانه سفیدپوست و سیاه‌پوست در جامعه امروزی که نژادپرستی در آن مدرن شده است و بیش از آنکه در سطح ظاهری دیده شود، عمیق‌تر و پنهان‌تر شده است. «برو بیرون» به‌جای دست گذاشتن بر تاریخ نژادپرستی مثل آنچه در «دوازده سال بردگی» یا «جانگو»ی تارانتینو دیده‌ایم، آن را در زندگی روزمره و معاصر، در دل یک خانواده مرفه و متمدن آمریکایی نشان می‌دهد که می‌تواند نماد ناخودآگاه هر سفیدپوستی باشد. ترس و دل‌نگرانی اصلی کارگردان برای جامعه معاصر آمریکا، نه نیروهای خارجی افراط‌گرا که تفکرات و برداشت‌های ذهنی خود آمریکایی‌هاست. تفکراتی نشئت گرفته از خوی نژادپرستی که نه تنها از بین نرفته که صورتش را تغییر داده و حتی در دوره‌ی ترامپ به قدرت هم رسیده است.
در هر حال «برو بیرون» فیلم خوبی است که بنا به دلایلی که ذکر شد کمی بیش از آن که مستحق باشد، تحویل گرفته شده است، همانند روند مشابهی که برای مهتاب در اسکار پارسال اتفاق افتاد!

6- برو بیرون
Get Out
نویسنده و کارگردان: جوردن پیل
بازیگران: دنیل کالویا، الیسون ویلیامز، کاترین کینر، اریکا الکساندر و بردلی وایتفورد و …
ژانر: وحشت، تریلر
مدت زمان فیلم: 104 دقیقه
کشور: آمریکا
زبان: انگلیسی
تاریخ اکران: 24 فوریه ۲۰۱۷

واکنش منتقدان:

جی هوبرمن/ NYR Daily
اگرچه نخستین زامبی‌های هالیوود سیاهپوست بودند اما این روزها ایده ساخت یک فیلم ترسناک مربوط به سیاهان کمی دور از ذهن به نظر می رسید. «برو بیرون» ترکیبی است از المان‌های «بچه ی رزمری»، «همسران استپفورد» و نسخه‌ی اولیه «هجوم ربایندگان جسد» که در واقع اولین فیلمی بود که ایده‌ی مسخ بیگانگان در یک آمریکای از خودبیگانه را مطرح می‌کرد. از منظری دیگر جوردن پیل، ایده‌هایی مانند «ملاقات با والدین» و «حدس بزن چه کسی برای شام می‌آید» را با فیلم بسیار بزرگ دیگری از اواخر دهه 1960 ترکیب کرده است: «شب مردگان زنده» جرج رومرو که صریح‌ترین نمایشی است از جامعه امریکایی که دارد خودش را از درون می‌خورد. ما در آن فیلم با داستانی مواجهیم که یک مرد سیاهپوست در درون جهان سفیدپوستانِ دیوانه و پلیس‌های آدم‌کش و زامبی‌ها گیرافتاده است. فیلم رومرو در آن زمان، فیلمی بود که تماشاگران را تحریک می‌کرد که وقتی یک کاراکتر سیاهپوست، یک کاراکتر سفیدپوستِ غیرمسلح اما شرور را می‌کشد شادی کنند.

جیمز براردینلی/ Reelviews
آنچه در مورد «برو بیرون» تحسین برانگیز است، این است که بدون تقلید از سایر آثار ژانر وحشت در این سالها توانسته خود را به عنوان روحی تازه برای این ژانر معرفی کند. «برو بیرون» با اینکه یک فیلم ترسناک است و در عین حالی که لحنی جدی دارد، اما هوشمندانه به محدوده‌ی پارودی قدم می‌گذارد؛ جوردن پیل برخلاف رسم معمول چراغ‌ها را خاموش نمی‌کند تا بیننده را بترساند. اما با این حال خوب توانسته با صحنه‌‌های غیره منتظره‌اش ما را شوکه‌ کند. شاید بتوان این فیلم را همانند فیلم «جیغ» و با همان نوع ترس دانست.

جو مورگنسترن /Wall Street Journal
«برو بیرون» شروعی طوفانی و ایده‌ای خلاقانه دارد. کسی به تنهایی در خیابانی تاریک قدم می‌زند در حالیکه توسط یک نیروی مرموز تعقیب می‌شود. لوکیشن یک منطقه حومه‌ای کوچک و قربانی هم یک جوان سیاه‌پوست است. مهاجم نیز یک ماشین سفید است. فیلم همین ایده‌ی هیجان انگیز را با ظرافت بسط و گسترش داده است.

مهرزاد دانش/ مجله فیلم
پرداخت ترس در «برو بیرون» نه از جنس پدیده های ماورایی است و نه سلاخی؛ بلکه بیش تر نوعی جنون جمعی را دربرگرفته که حس روانی هراس از آن، مختصات این زیرگونه از ژانر وحشت را پرورش می دهد. فیلم اصولا بر اساس اضطراب های روانی روایت خود را پیش می برد: اضطراب بابت عدم پذیرش هویت نژادی، بابت عقده به جامانده از دوران کودکی در بی اهمیتی به نوع مرگ مادر، و بابت چگونگی مقابله با جمعی که رفتارهای روان پریشانه از خود بروز می دهند. فیلمی که با کمی دقت و عمق بیشتر و البته اگر آن پایان بد را نداشت، می توانست یکی از بهترین های سال 2017 در ژانر خودش باشد.