Get Out یا «برو بیرون» اولین فیلم کارگردان سیاهپوست آمریکایی جوردن پیل، تاکنون توانسته سالی رویایی را پشت سر بگذارد. این فیلم مستقل که تنها چهار روز بعد از روی کار آمدن ترامپ در فستیوال ساندنس برای اولین بار اکران داشت، با استقبال شدید منتقدین و مخاطبان مواجه شد. استقبالی که علاوه بر خلاقانه بودن فیلم، دلایل فرامتنی هم در آن تاثیرگذار بود و قسمتی از این اقبال عمومی بیش از اندازه را می توان به پای هراس گسترده‌ای که بخش عمده‌ای از جامعه آمریکا در آن روزها حس می کردند، گذاشت…هراس از بازگشت نژادپرستی!
این فیلم طبق پیش بینی ها در فصل جوایز هم بسیار قدرتمند ظاهر شد و علاوه بر نامزد شدن در 4 رشته اسکار، در اغلب جشنواره ها مورد توجه قرار گرفت و تا جایی توانست موفق باشد که از سوی مجله معتبر سایت اند ساند توانست عنوان بهترین فیلم سال 2017 را از آن خود کند. جوردن پیل که شاید خوابش را هم نمی‌دید که اولین فیلمش اینچنین با استقبال روبرو شود، جایزه انجمن کارگردانان آمریکا را برای فیلم اول و بهترین فیلمنامه ارجینال را از انجمن منتقدین دریافت کرد. فیلمنامه ای که با یک پلات آشنا آغاز می شود و در آن کریس پسری سیاه پوست است که همراه نامزدش رُز قرار است آخر هفته به دیدن پدر و مادر رُز بروند تا آنها برای اولین بار نامزد دخترشان را ببینند. این موقعیت آشنا که آن را در فیلم های دیگر -و اغلب کمدی- هم دیده ایم، در این فیلم مقدمه ی دنیای ترسناکی می شود که در خانه ی والدین رُز قرار است ببینیم. دنیای ترسناکی که برخلاف دیگر فیلم های ژانر وحشت، کاراکترهای دقیق و پرداخت شده ای دارد و باز برخلاف فیلم هایی که در این سالها بر ضد نژادپرستی ساخته شده اند، هیچ نشانی از شعارهای معمول و دلسوزی های رایج برای سیاهپوستان را ندارد. این فیلم به لایه های پنهان آدم ها می پردازد. دوگانه سفیدپوست و سیاه پوست در جامعه امروزی که نژادپرستی در آن مدرن شده است و بیش از آنکه در سطح ظاهری دیده شود، عمیق تر و پنهان تر شده است. «برو بیرون» به ‌جای دست گذاشتن بر تاریخ نژادپرستی مثل آنچه در «دوازده سال بردگی» یا «جانگو»ی تارانتینو دیده ایم، آن را در زندگی روزمره و معاصر، در دل یک خانواده مرفه و متمدن آمریکایی نشان می دهد که می‌تواند نماد ناخودآگاه هر سفیدپوستی باشد. ترس و دل‌نگرانی اصلی کارگردان برای جامعه معاصر آمریکا، نه نیروهای خارجی افراط‌گرا که تفکرات و برداشت‌های ذهنی خود آمریکایی‌هاست. تفکراتی نشات گرفته از خوی نژادپرستی که نه تنها از بین نرفته که صورتش را تغییر داده و حتی در دوره ی ترامپ به قدرت هم رسیده است.
در هر حال«برو بیرون» فیلم خوبی است که بنا به دلایلی که ذکر شد کمی بیش از آن که مستحق باشد، تحویل گرفته شده است، همانند روند مشابهی که برای «مهتاب» در اسکار پارسال اتفاق افتاد!

6- برو بیرون
Get Out
نویسنده و کارگردان: جوردن پیل
بازیگران: دنیل کالویا، الیسون ویلیامز، کاترین کینر، اریکا الکساندر و بردلی وایتفورد و …
ژانر: وحشت، معمایی، تریلر
مدت زمان فیلم: 104 دقیقه
کشور: آمریکا
زبان: انگلیسی
تاریخ اکران: 24 فوریه ۲۰۱۷

واکنش منتقدان:

جی هوبرمن/ NYR Daily
اگرچه نخستین زامبی‌های هالیوود سیاهپوست بودند اما این روزها ایده ساخت یک فیلم ترسناک مربوط به سیاهان کمی دور از ذهن به نظر می رسید. «برو بیرون» ترکیبی است از المان‌های «بچه ی رزمری»، «همسران استپفورد» و نسخه ی اولیه «هجوم ربایندگان جسد» که در واقع اولین فیلمی بود که ایده ی مسخ بیگانگان در یک آمریکای از خودبیگانه را مطرح می کرد. از منظری دیگر جوردن پیل، ایده هایی مانند «ملاقات با والدین» و «حدس بزن چه کسی برای شام می‌آید» را با فیلم بسیار بزرگ دیگری از اواخر دهه 1960 ترکیب کرده است: «شب مردگان زنده» جرج رومرو که صریح‌ترین نمایشی است از جامعه امریکایی که دارد خودش را از درون می‌خورد. ما در آن فیلم با داستانی مواجهیم که یک مرد سیاهپوست در درون جهان سفیدپوستانِ دیوانه و پلیس‌های آدم‌کش و زامبی‌ها گیرافتاده است. فیلم رومرو در آن زمان، فیلمی بود که تماشاگران را تحریک می‌کرد که وقتی یک کاراکتر سیاهپوست، یک کاراکتر سفیدپوستِ غیرمسلح اما شرور را می‌کشد شادی کنند.

جیمز براردینلی/ Reelviews
آنچه در مورد «برو بیرون» تحسین برانگیز است، این است که بدون تقلید از سایر آثار ژانر وحشت در این سالها توانسته خود را به عنوان روحی تازه برای این ژانر معرفی کند. «برو بیرون» با اینکه یک فیلم ترسناک است و در عین حالی که لحن جدی دارد، اما هوشمندانه به محدوده‌ی پارودی هم قدم می گذارد؛ جوردن پیل برخلاف رسم معمول چراغ‌ها را خاموش نمی‌کند تا بیننده را بترساند. اما با این حال خوب توانسته با صحنه‌ های غیره منتظره اش ما را شوکه‌ کند. شاید بتوان این فیلم را همانند فیلم «جیغ» و با همان نوع ترس دانست.

جو مورگنسترن /Wall Street Journal
«برو بیرون» شروعی طوفانی و ایده ای خلاقانه دارد. کسی به تنهایی در خیابانی تاریک قدم می‌زند در حالیکه توسط یک نیروی مرموز تعقیب می‌شود. مکان این ماجرا یک منطقه حومه‌ای کوچک و قربانی هم یک جوان سیاه‌پوست است. مهاجم نیز یک ماشین سفید است. فیلم همین ایده هیجان انگیز را با ظرافت خاصی بسط و گسترش داده است.

مهرزاد دانش/ مجله فیلم
پرداخت ترس در «برو بیرون» نه از جنس پدیده های ماورایی است و نه سلاخی؛ بلکه بیش تر نوعی جنون جمعی را دربرگرفته که حس روانی هراس از آن، مختصات این زیرگونه از ژانر وحشت را پرورش می دهد. فیلم اصولا بر اساس اضطراب های روانی روایت خود را پیش می برد: اضطراب بابت عدم پذیرش هویت نژادی، بابت عقده به جامانده از دوران کودکی در بی اهمیتی به نوع مرگ مادر، و بابت چگونگی مقابله با جمعی که رفتارهای روان پریشانه از خود بروز می دهند. فیلمی که با کمی دقت و عمق بیشتر و البته اگر آن پایان بد را نداشت، می توانست یکی از بهترین های سال 2017 در ژانر خودش باشد.